BÓSTWA

Poprzez oglądanie Bóstw, doświadczanie zapachów ofiarowanych kwiatów i kadzideł, słuchanie świętych dźwięków, kosztowanie smaków złożonych w ofierze pokarmów, odczuwanie na ciele kropel poświęconej Absolutowi wody wszystkie nasze zmysły zostają oczyszczone i duchowo ożywione. W ten sposób nasza wibracja stopniowo dostosowuje się do boskiej wibracji. To wznosi naszą świadomość, pomagając nam w Urzeczywistnieniu Brahmana Ostatecznej Prawdy. A to właśnie jest celem życia każdego człowieka.

Najwyższy Byt jest wiecznie obecny we wszystkim. Nie istnieje miejsce, które byłoby poza Nim. Dlatego medytować nad Boskością można zawsze i wszędzie. Tym niemniej kontemplowanie w świątyni fizycznych form znanych jako mūrti, pomaga nam w pełnym skupieniu na procesie oddawania czci Najwyższej Istocie. Na tym polega wielbienie Boskiej Mocy – na zaangażowaniu wszystkich naszych zmysłów w tę świętą służbę (sevā). Jeśli jest ona pełniona w nastroju miłosnego, bezinteresownego oddania (bhakti), przynosi owoc w postaci poznania (jñāna) i wyzwolenia (mukti).

Mūrti są wykonywane zgodnie z wytycznymi pism świętych. Formy te są następnie rytualnie instalowane w świątyni podczas specjalnego obrzędu. Wtedy to kapłan dokonuje prāṇapratiṣṭhā, czyli ceremonii uświęcenia, ożywienia wizerunku. Prāṇapratiṣṭhā polega na tchnieniu Życia w figurę lub obraz. Życia w rozumieniu Energii (prāṇa). Wtedy życie staje się w pełni ustanowione. Proces ten przekształca zwykłą fizyczną strukturę danej formy w żywe Bóstwo, które zaproszone w ten sposób, pozostaje w niej na stałe. Dlatego też Bóstwo w każdym aspekcie traktuje się jak żywą, czującą Istotę, okazując szacunek jak szczególnie ważnej osobistości. Dotykanie Bóstw przez odwiedzających świątynię, stanie czy siedzenie tyłem do otwartego ołtarza, a także siadanie z wyciągniętymi w stronę mūrti nogami jest uznawane za obraźliwe i jest niedopuszczalne.

Wielbienie Boskiej Manifestacji obecnej w mūrti jest czymś więcej niż tylko samym odwiedzaniem świątyni czy proszeniem o pomoc lub wybaczenie. To proces, w którym nasze zmysły i umysł są w pełni zaangażowane w świadczenie pobożnej służby. Jedyna Najwyższa Rzeczywistość (brahman), przejawiająca się jako Bóg Słońca Sūrya, jest łaskawa dla szczerych wyznawców i pozwala im doświadczać Siebie poprzez Bóstwo obecne w świątyni. Ten kontakt z Boską Siłą oczyszcza nasze ciała i umysły oraz napełnia nasze serca Miłością.

Medytacja nad mūrti jest uważana za jeden z najprostszych i zarazem najskuteczniejszych sposobów rozwoju duchowej świadomości. Pomaga nam w uzyskaniu wewnętrznego wglądu w naturę otaczającego nas świata i sprzyja zachowaniu spokoju umysłu oraz harmonii z otoczeniem. Szczere oddanie dla Boskiej Manifestacji napełnia nas energią i zwiększa naszą witalność. To doświadczenie jest dla wielu czcicieli szczególnie motywujące do dalszego pogłębiania więzi z bóstwami. Dary Łaski i Błogosławieństwa, którymi zostają obdarowani oddani wyznawcy, przejawiają się również w formie ochrony i stopniowego usuwania saṃskār.

Saṃskāra to ślad pozostawiony w subtelnym ciele przez poprzednie doświadczenia, nawet te z wcześniejszych wcieleń. Ta siła nieuświadomionego nawyku, „zmusza” nas do określonego sposobu działania, stale tworząc skutki oraz kolejne, nowe przyczyny, które kształtują i warunkują nasze życie. To stwarza nowe saṃskāry, które przenosimy do następnego życia. Podlegając prawu karmy (prawu przyczyny i skutku), ātman, czyli dusza rozumiana jako indywidualna jaźń, nieustanie inkarnuje, przyjmując koleje ciała. To proces ciągłego odbierania owoców działania, w rezultacie którego często doświadczamy cierpienia. Usunięcie saṃskār uwalnia nas od cierpienia.

W pokoju świątynnym znajdują się dwa ołtarze. Główny, na wprost wejścia, umieszczony w kierunku wschodnim, w którym znajdują się cztery mūrti. Bhagavan Sūrya, Bóg Słońca, jest centralnym Bóstwem. Jest dawcą Życia i reprezentuje Najwyższy Aspekt Absolutu będącego Miłością. Towarzyszą Mu dwie małżonki boginie (devī): Saraṇyū i Ćhāyā, a także Gaṇapati Deva Bóg ze słoniową głową, znany również pod imieniem Gaṇeśa. Usuwa On przeszkody na duchowej ścieżce aspirantów. Drugi ołtarz znajduje się na lewo od wejścia, po stronie północnej. Tu, zwrócony twarzą na południe, zasiada Dakṣiṇāmūrti, będący formą Śivy. Reprezentuje On Uniwersalną Zasadę Guru, duchowego nauczyciela całego świata.

Przed mūrti wykonuje się święte czynności. Wśród nich są rytuały pūjā i ārati. Pierwszy z nich, reprezentujący spersonalizowany akt oddania, jest ofiarowaniem pięciu lub więcej elementów, takich jak woda, kadzidła, jedzenie, kwiaty i ogień, wraz z użyciem mantr oraz rytualnych gestów (mudrā). Po wypełnieniu tej ofiary kapłan rozdaje prasāda, pobłogosławione przez Boskie Miłosierdzie pożywienie lub przedmioty. Prasāda dosłownie oznacza „uspokajanie się”. Kiedy jesteśmy w komunii z Boskością, uspokajamy się w naszym własnym Ja ātmanie. Drugi rytuał sprawowany przez kapłana, może być również współcelebrowany i przez wyznawców. To ceremonia adoracji i ofiarowania Bóstwom przedmiotów kultu, takich jak kadzidło, płomień lampy, płonącą w lampie kamforę oraz pachnące kwiaty, której towarzyszą wspólne śpiewy i dzwonienie dzwonkami.

Pūjā niszczy wszelki grzech i przynosi szczęście wszystkim światom, obdarza bogactwem i pomyślnością oraz usuwa wszelkie przeszkody. Jej owocem jest zarówno bhukti, jak i mukti, czyli dobrobyt w życiu doczesnym i wyzwolenie z koła narodzin i śmierci. Ārati przeciwdziała złym wpływom i usuwa niekorzystną energię z otoczenia. Jest też rytuałem przebłagalnym, przynoszącym duchowe ukojenie i spokój. Po jego zakończeniu wyznawcy ruchem dłoni przenoszą energię świętego ognia, umieszczając ją na swojej głowie. To błogosławieństwo rozświetla umysły i serca.