Duchowa praktyka

Podstawą do podjęcia duchowej praktyki jest uregulowane życie. Można by to opisać prostym przesłaniem: Koncentruj się na działaniach sprzyjających duchowym postępom, przy jednoczesnym odrzuceniu niesprzyjających temu aktywności. W naszej Tradycji nie istnieje dogmatyczny system norm w postaci zakazów czy nakazów. Za to mówimy o tym, co jest wspierające, a co ograniczające. Każdy, zgodnie ze swoim pragnieniem, decyduje o jakości własnego Życia. Dla zachęty dzielimy się tu bliskimi naszym sercom, inspirującymi zasadami, których urzeczywistnienie napełnia nasze życie Nową Jakością i wewnętrznym spokojem.

Jest oczywiste, że głoszone wartości należy potwierdzać poprzez działania w życiu codziennym. Dotyczy to wszystkich szczerze praktykujących wyznawców, szczególnie tych posiadających status osób duchownych.

W czasie swojej codziennej praktyki (sādhanā) czciciele podejmują różne aktywności, aby umocnić się wewnętrznie i zgromadzić duchową energię, która jest niezbędna do podążania ścieżką samorealizacji i ostatecznie osiągnięcia celu życia. Poniżej znajduje się opis wybranych praktyk (sādhanā) i czynności, których systematyczne oraz prawidłowe wykonywanie, z wiarą i zaangażowaniem, czyni aspirantów zdolnymi do ciągłego doświadczania Miłości (prema), której boską manifestacją jest Bóg Słońca Sūrya.

Śravaṇa oznacza słuchanie lub przysłuchiwanie się w sensie duchowym, np. słuchanie nauczania guru lub Pism Świętych. Jej celem jest doprowadzenie do zrozumienia i przyjęcia nauczania, tak aby osoba mogła rozwijać się i wznieść na wyższy poziom świadomości. Śravaṇa jest uważana za pierwszy krok na drodze wiodącej do zrozumienia i realizacji prawd duchowych. Przejawia się w poszukiwaniu mądrości i wiedzy, której celem jest poznanie prawdziwej natury Rzeczywistości.

Svādhyāya oznacza samodzielne uczenie się lub samodzielne studiowanie i jest częścią duchowej praktyki. Jest ona związana z czytaniem Pism Świętych i kontemplowaniem filozofii i nauk duchowych w celu zrozumienia ich głębszego znaczenia. Odnosi się to również do wspólnego studiowania w towarzystwie nauczyciela duchowego lub innych wyznawców (satsaṅga). Svādhyāya pomaga w zrozumieniu natury ciał subtelnych oraz naszych tendencji do identyfikowania się z własnym ciałem, umysłem i osobowością.

Manana jest trzecim krokiem na duchowej ścieżce po Śravaṇa (słuchaniu) i Svādhyāya (samodzielnym studiowaniu). Manana oznacza refleksję, rozważanie oraz medytację nad naukami. Może przyjmować różne formy, od przemyśleń, przez medytacje, pisanie dziennika, po dyskusje z innymi. Pozwala zintegrować dwa poprzedzające ją etapy i przejść od intelektualnego poznania do osobistego doświadczenia i realizacji. Dzięki temu powstaje pragnienie praktycznego stosowania w życiu duchowych nauk.

Jāpa oznacza powtarzanie lub recytowanie i dotyczy praktyki intonowania mantr. Przebiega ona według ściśle określonych zasad. Praktykujący (sādhaka) siada na kawałku materiału lub maty (āsana) w odpowiedniej pozycji, najczęściej ze skrzyżowanymi nogami (sukhāsana) lub w tzw. pozycji lotosu (padmāsana), z wyprostowanym kręgosłupem i twarzą zwróconą na wschód. Ze skoncentrowanym umysłem i uwagą skupioną na punkcie pomiędzy brwiami powtarza określoną liczbę razy mantrę, z którą medytuje. Najczęściej jest to krotność 108 powtórzeń. Do liczenia wykorzystuje się specjalne korale medytacyjne (mālā) składające się ze 108 koralików i jednego dodatkowego, zwanego meru. Mālā wykonywana jest najczęściej z nasion (np. rūdrākṣa), drewna (np. tulasī) lub kamieni (np. kryształ górski). Jāpa jest indywidualną praktyką wykonywaną na stałych zasadach.

Bhajan jest wspólnym, przepełnionym uczuciem śpiewaniem pieśni religijnych oraz podążaniem za tym nastrojem. Ta praktyka jest często wykonywana przy użyciu tradycyjnych instrumentów, takich jak tānpurā, tablā, harmonium i inne. Bhajan stanowi ważną część tradycji. Wzmacnia duchowo wspólnotę, w której jest praktykowany, i pomaga wyznawcom w łatwy oraz przyjemny sposób wejść w atmosferę kontemplacji, spokoju i duchowego uniesienia.

Kīrtan to grupowe intonowanie ze skupieniem hymnów, mantr, świętych imion lub chwalb na cześć bóstw. Praktyka ta prowadzona jest przez osobę, która śpiewa fragment lub całość danego tekstu, a pozostałe osoby powtarzają go za prowadzącym. Często towarzyszy temu akompaniament muzyczny. Kīrtan ma bardziej dynamiczny, radosny i energetyczny charakter. Może mu towarzyszyć wspólny, radosny taniec. Praktyka ta pozwala osiągnąć stan duchowego uniesienia i zjednoczenia z Absolutem.

Naivedya to składanie bóstwom ofiar rytualnych w postaci pożywienia i napojów. Jest to bardzo ważny element codziennej praktyki. Polega na przygotowaniu różnych rodzajów odpowiednich potraw, słodyczy, owoców i ofiarowaniu ich bóstwom. Ofiary składane przez wyznawców mają również symboliczny wymiar ofiarowania Wyższej Sile wszystkiego, co posiadają. Należy pamiętać, iż ofiarowywanie produktów niespełniających zasady ahiṃsā (np. mięso) i śauća (np. alkohol) jest uznawane za zachowanie obraźliwe i przynosi złe skutki. Po ofiarowaniu bóstwom naivedya są rozdawane wiernym i spożywane jako błogosławiona, konsekrowana ofiara (prasādam).

Bhoga to wspólne spożywanie poczęstunku składającego się z pokarmów ofiarowanych Bóstwom. Jest to błogosławione jedzenie, które jest podawane jako kompletny posiłek (w przeciwieństwie do prasādam). Serwowane jest wyznawcom na zakończenie różnych ceremonii, świąt i ważnych wydarzeń, takich jak ceremonia nadania imienia czy ceremonia zawarcia małżeństwa. W Tradycji wspólne posiłki są ważnym elementem duchowo jednoczącym wspólnotę. Wierni siadają na podłodze, wspólnie modlą się do Bogini (devī) o imieniu Annapūrṇā, dawczyni pożywienia i obfitości, dziękując za Jej łaskę. Annapūrṇā jest żeńską formą Absolutu, manifestującą się jako troskliwa Matka karmiąca cały wszechświat. Tradycyjnie taki posiłek spożywany jest najczęściej bez użycia sztućców, wyłącznie prawą ręką. Jest to związane z zasadą pañća bhūta, tj. pięciu podstawowych elementów, które są podstawą kosmicznego stworzenia. Są to ziemia, woda, ogień, powietrze i eter, czyli przestrzeń. Według starożytnej tradycyjnej medycyny indyjskiej (āyurveda) i praktyki jogi (yoga) pañća bhūta są związane z ogólnym zdrowiem człowieka. Wszelkie zaburzenia w naszym ciele wskazują na brak równowagi jednego lub więcej z tych elementów. Wiedza ta odnosi te pięć elementów do pięciu palców człowieka. Jedzenie pięcioma palcami dłoni równoważy te elementy, wspierając w ten sposób nasze zdrowie. Zasada ta ma zastosowanie również w mudrach, czyli rytualnych układach palców wykorzystywanych podczas praktyk duchowych i leczniczych. Podczas bhoga ważne jest zachowanie spokojnej i pogodnej atmosfery przepełnionej wdzięcznością. Jest to proces doświadczania bezpośredniej łaski Boskiej Mocy. Ewentualne rozmowy podczas wspólnego posiłku nie powinny dotyczyć materialistycznych czy negatywnych tematów.

Sevā to dobrowolnie pełniona posługa lub służba na rzecz bóstw, świątyni i innych ludzi. Może przybierać formę opieki nad posągami i ikonami bóstw (mūrti), sprzątania świątyni, pomocy w przygotowaniu jedzenia i ofiar dla bóstw czy pomocy przy edukacji i nauczaniu wiernych. Może mieć również charakter niesienia bezinteresownej pomocy i wsparcia potrzebującym. Sevā jest okazywaniem miłości i szacunku do Wiecznej Istoty i społeczności. Jest drogą prowadzącą do samorealizacji poprzez służbę innym.